این هم از جوونای شاعر این دوره زمونه!(بدون شرح)
از مخمل عشق پیرهن می خواهم
شیرین تر از عشق کوه کن می خواهم
این ها همگی بهانه ی تنهائی است
رو راست بگویمت که زن می خواهم!!!
آخه قربونت برم تو که از این کارای بزرگ بزرگ نمی تونی انجام بدی لااقل حرفشوهم نزن(شدیدتر بدون شرح)
از عشق کمی و از نان گفتم
زین موج بزرگ درد انسان گفتم
گفتم اگر ای دوست که زن می خواهم
باور نکنی که باز هضیان گفتم!!!
آخه بچه ها تو رو خدا همچین آدمی بهش زن میدن؟!!!
عقربه از نیش زمان می میرد
ساعت .میدان دلش خالی می شود
تنهائی کشدار
سکوت به رقص می آید
مردی در تنهائی غرق می شود
و ها میکند
در تصویر زردش
رنگ بخار گرفته ی تنهائی تار می شود
سکوت با سلامی می شکند
عقربه نوش داروئی می نوششد
قلب زمان گوئی می تپد
مرد بر می خیزد به احترام قامتش
زنی دستش را دراز می کند
مرد می خندد
دوستان سلام اگه دیر آپ دیت کردم می بخشید
این شعر زیبا اثر خانم بهادری
از بچه های انجمن ادبی شهرمونه
امیدوارم که لذت ببرید
گاهی چو عشق بغضی گلو گیر می شوم
سر می کشم ز سینه فراگیر می شوم
یک کولی اسیر به بوی رها شدن
تصویر سرخ سینه ی شمشیر می شوم
گل می کند تمام تنم روبروی مرگ
گلواژه ی چکامه ی تقدیر می شود
دستهای منجمد از قحط و التهاب
از حُرم چشم های تو تبخیر می شوم
همزادم ای شراره ی آتش مرا بسوز
وقتی دچار سردی تزویر می شوم
فریاد ها به وسعت بغضم نمی رسد
امشب دوباره حنجره زنجیر می شوم
دوستان خوبم این غزل زیبا از یکی از دوستان شاعر شهرمونه
آقای سعید حیدری
در آسمان بیکران تاریکی سو سو میزد ستاره زندگی
برگ_ سبز_ درخت_ نسترن در آغوش گرفت شبنم را
ماه در اوج خود افکند مهتابش را بر روی شبنم تازه
و من انعکاس نور ماه در دل شبنم را در قلبم جذب کردم
این شعر سپید از یکی از دوستان من .
|
دستم به دامانت در این آغاز فصل سرد آخر سکوت تو غزل را می‌کشد برگرد آوار غم بر شانه‌های شهر را بنگر شعری بخوان آرامشی پیدا کند این درد پرواز حتی تا کنار عشق ممکن نیست بی تو تمام آسمانها می‌کنندم طرد دنبال چشمانت کجا باید کبوتر شد؟ ای کاش! دل یک آسمان آیینه می‌آورد دیگر برای انتظارت گریه مرهم نیست آقا بگو این بغض سنگین را چه باید کرد؟ |
| محبوبه بزم آرا ـ خراسان |
دوستان اینم از یه دوست شاعر
منتظر آثار شما هستم
این اثر زیبا از دوست خوبم
عبدالله مدرس که از بچه های انجمن
ادبی شهرمونه.
دلم از حوصله سیر است برو گل بانو
شب برای گله دیر است برو گل بانو
خواب چشمان سیاهت که طمع می کارد!
دزد شب گردنه گیر است برو گل بانو
ده طاعون زده را مرگ.امیدی کهنه
درد این قائله پیر است برو گل بانو
اشک ها بر لب خشکیده غزل می خوانند
فصل باران کویر است برو گل بانو
شاعر کوچه ی ما چشم به راهت دارد
باز در غصه اسیر است برو گل بانو