زمان می خواهم

عریانی روزهای بی اندیشه ام در برهوت بی راهه ها، بی تو شدن ها.افتاده ترین پسربچه ای که از چشم خودش هم می افتد.هر روز.

دورم از دانستنی های تو.این چنین بودنی آیا فرصت جبران می تواند؟

                                                                  یعنی می شود؟

 نمی دانم چرا در نا دان بودن،شیب تندی کشیده ام شبیه کشش تند شیب نگاه تو.

اشک،سکوت،خیره گی،آینه،دیروز ها دیگر تکانم نمی دهند. هرچه امید داتم لبخندت بود،هست،خواهد بود.

می ترسم گاهی.

از تکرار.

از حسرت.

از دست دادن.

چشم هایت را می نویسم...

می ترسم دست حسرت تکرار آه را در ترس " خواهی بود هستی و بودی" بکارد.

خیلی پرت شدم ای دست های همیشه ایستاده ات ای با من ای در من!

این هنگام را طولانی کن.

زمان می خواهم.