سپید

عقربه از نیش زمان می میرد

                   ساعت .میدان دلش خالی می شود

                                      تنهائی کشدار

                    سکوت به رقص می آید

          مردی در تنهائی غرق می شود

                     و ها میکند

                   در تصویر زردش

                            رنگ بخار گرفته ی تنهائی تار می شود

                       سکوت با سلامی می شکند

عقربه نوش داروئی می نوششد

                          قلب زمان گوئی می تپد

                                    مرد بر می خیزد به احترام قامتش

               زنی دستش را دراز می کند

                    مرد می خندد

دوستان سلام اگه دیر آپ دیت کردم می بخشید

این شعر زیبا اثر خانم بهادری

از بچه های انجمن ادبی شهرمونه

امیدوارم که لذت ببرید