عصرهای تشنه

این عصرهای تشنه مرا تا شب کویر

و ابرهای خسته سراپاشب کویر

دیگر برای دشت نشستن صلاح نیست...

تا ابتدای یک هیجان شب کویر

یک عُمر، شوقِ چشم سرابی پُر از حباب

فواره می گریست خودش را شب کویر

ای روحِ تازه تر! بِدَم ای قبله ی مسیح!

معراج می رود تبِ فردا شب کویر

... با این سکوتِ معترفم غبطه می خورم

به آرامشِ نگاهِ سراپا شب کویر

هر صبحِ ساده شکِ خودم را خلاصه تر...

تو می رسی... یقین من اینجا شب کویر

آری شب کویر خبر دارد از طلوع...

از صبح تازه ای که زمین تا شب کویر...

... حالا شروع چله خودش را گریسته است

دستی ببار! شورِشَعف زا ! شب کویر

دیگر توان صبر برایم قرار نیست

یوسف بیا! که صبح زلیخا شب کویر

... وقتی لبم به نام شما می خورد کلید

اعجاز کافی است مرا با شب کویر...

غزل مثنوی

خدا کند که همین روزها شهید شوم

و مثل برف تر و تازه رو سفید شوم

من و نگاه معطل که سر سپرده تر است...

فقط بگو که هرآنچه شما شُدید شوم

سلام من به جناب همیشه بارانی...

دعا کنید برایم که ناپدید شوم...

و روز های زمستان عجول تر شده ام

بخند!تا همه ی سور و سات عید شوم

غروب آخر هفته... دوباره بغض کویر...

ببار! تا سحر از شادی ات شَدید شوم...

((و خنده های مکرر که گریه می پاشند))

و سجده های معطر که آیه می باشند...

و دست های خماری که ناب می طلبند...

و مست های دچاری که آب می طلبند...

و سینه.سینه.امیدی که رفت تا خورشید...

در عمق آینه دیدی که هفت تا خورشید ـ

در اوج نیزه خدا را طواف هفتم خود...

در آن هویزه خدا را طواف هفتم خود....

و کربلای اسارت که حرف ها دارد...

و منتها شجاعت شگرف می بارد...

خرابه های سکوتی که لال می میرد...

و دختری ملکوتی.زلال. می میرد...

ببین شهامت صبری که آبشاری بود...

و چشم عادت ابری مدام جاری بود....

و خطبه خطبه گلوها فرات جوشیدند...

و ندبه ندبه سبوها برات کوشیدند...

و بعد سال هزار و ... رسید وقت اذان...

و بعد حال بهار و .... دوید عنچه از آن...

و حال.آمدنت را به چله می گذرم...

و فالِ آمدنت را هنوز درگذرم...

و حالِ منتظرم را که مثنوی شده است...

بخوان ! نگاه ترم را که بشنوی شده مست...

و من که بی خبر از روز های بارانی...

هنوز منتظر سوز های ویرانی...

هنوز تا سحری ماندگار می گردم...

و روز و شب پی صبحی دچار می گردم...

خدا کند ببَری از دلم توهّم را...

خدا کند سحری تا دلم تبسم را...

بخار می زند آه از نگاه آیینه...

و هفته کال تر از عصرهای آدینه...

چقدر فاصله هی اتفاق می افتد...

به خشک شاخه ی دستم کلاغ می افتد...

سحر.سحر.غم فردا عجیب می بارد...

و من تمام خودش را نجیب می بارد...

                                            ....    .....

و عصر ساعت ۲... تا حدود تنهایی...

خدا کند که همین روز ها شهید شوم...

سه شنبه ۱۷بهمن.۴ عصر.

دوستان سلام

بدون حرف گزاف این دل سروده که معجزه ای به نوبه ی خود است را با تمام وجود برای طلب نیم نگاهی شگرف از جانب یوسف پشت ابر تقدیم می کنم و امیدوارم اتفاق نه منتهای اتفاقی که منتظرش هستم از سمت ناگهان طلوع کند تا آسمان نگاهش را پرنده  شوم و بال.بال رسیدن را ببارم...

                                                                                                                                   یا حق