آفتاب سایه سوز

از نسل سایه های غریبم مرا بسوز

«ای آفتاب حسن»شبم را سری بزن

یک لحظه در سکوت غزل های من بمان

تا انتهای مبهم شعرم پری بزن

ما شاعران بدون تو کشتی شکسته ایم

در امتداد ساحل مان بندری بزن

تا شاید از حضور تو تغییر ها کنیم

آتش بیار و در دل خاکستری بزن

این روزهای بی اثر از باور امید

پلکی بیا و طعنه به ناباوری بزن

ای شاهد همیشه ی تنهائی ام . خدا

امشب به آسمان سکوتم سری بزن

شعر شکسته

طوفان شده درونم  باد شکسته ام باز
از دست رفته بر گرد  در خون نشسته ام باز

از موج موج دریا می پزسم از تو بوئی
ای ساحل غریبه از دست رفته ام باز

طعم خوش نگاهت شیرین ترین شکرهاست !
روزی توفقی کن فرهاد خسته ام باز

شبگرد آسمانها در جستجوی من باش
گرد و غباری از درد  از هم گسسته ام باز

 
شعری بگو برایم باران بیارد آنرا
طوفان مهربانی شعر شکسته ام باز

غزل

شاید برای آخرین بار است پرواز

انگار حرفی آبرو دار است پرواز

شاید که من همراه تو ... یک طنز باشد !

نه داستانی از غم یار است  پرواز

این روزها سر ریز از دردند گاهی

گاهی لبالب ماتم و زار  است پرواز

در ذهن می پیچد تمسخرهات  هر دم

انگار عکسی شعله آوار است پرواز

آری مرا از چشمهایت دور تر کن

تصویری از یک شیشه ی تار است پرواز

هی سعی کردم تا نفهمی درد دارم

سنگینی صد کوله صد بار است پرواز

من حرف هایم از نفس زودی می افتند

این بار نه هر بار تکرار است پرواز

سپید

عقربه از نیش زمان می میرد

                   ساعت .میدان دلش خالی می شود

                                      تنهائی کشدار

                    سکوت به رقص می آید

          مردی در تنهائی غرق می شود

                     و ها میکند

                   در تصویر زردش

                            رنگ بخار گرفته ی تنهائی تار می شود

                       سکوت با سلامی می شکند

عقربه نوش داروئی می نوششد

                          قلب زمان گوئی می تپد

                                    مرد بر می خیزد به احترام قامتش

               زنی دستش را دراز می کند

                    مرد می خندد

دوستان سلام اگه دیر آپ دیت کردم می بخشید

این شعر زیبا اثر خانم بهادری

از بچه های انجمن ادبی شهرمونه

امیدوارم که لذت ببرید