رستخیز دریا

بهار، زمزمه ی آفریدن دنیا
بهار، همهمه ی رستخیز دریاها
بهار،آمدنش، درک ساده ای دارد
بهار،بوی بنفش ش ، شکوهِ سبزه قبا...
بهار،بی تو بهاری شکستنی،نازک...
بهار، کهنه ی تاریخ، بی نگاه شما
بهار،صفحه ی پنجم، جلالی تقویم
بهار، بی تو به پژمردگی، شبیه کُما
بهار،عمر خودش را ندید بس که نوشت:
بهار، فصل شروع است، رویش رگ ها
بهار، کودک همسایه خنده می پاشید
بهار، کوچه،کلوچه،و عیدی بابا
بهار، اوج صمیمیت خداوندی
بهار، موج فراوانی از زمین و هوا
بهار!هرچه بگویم مبارکی! خوش یُمن!
بهار! وصف تو لبخند در محله ی ما
بهار! طرز نگاهت حکایت انگیز است؟!
بهار!طاقت مان را تحمّلی ، اما
بهار! حرف بزن، قبض از کجا هستی؟!
بهار! ابر بباران! چه دیدی از سرما؟!
بهار! آمدنت لحن سوختن دارد
بهار!عطر عروجِ کدام دریا را؟
بهار! من به تو امیدوار،خاطر جمع...
بهار!حس غریبی گرفته ای اینجا
بهار! حرف بزن!ناله کن! به یاد آور...
بهار! در دل کوچه، چه شد شدی تنها؟!
بهار! این چه شروعی است این چه غمی است؟!
بهار! از تو شکایت کجا بگویم تا...؟!
بهار! من که به جز تو کسی نخواهم داشت...
بهار!باعث بودن! بهانه ی بالا!
بهار! کوچه ی هجده چراغ تنهایی م!
بهار! همدم و مرهم! همیشه پشتِ ولا !
...
بهار، صفحه ی پنجم... به فکر می افتم
بهارِ باعظمت غصه می خورد آیا؟!
بهار، نام تو بر دیده می کشد با عشق...
بهار، فاطمه ای می شود در اوج دعا...
بهار! دست مرا هم بگیر باور کن...
بهار، بی تو چقدر ساکت و سرد است...

جشن انقلاب

22 بهمن، یادآور رشادت ها و خون دل خوردن های خیلی هاست. خاطرات تلخ و شیرینی که نتیجه اش شد به ثمر نشستن نهال تازه و جوان انقلاب اسلامی که خون شهیدان جوان و نوجوان، مردان و زنان و ایرانیان غیور و با همتی که  نان خشک خواستند و زور و ذلت نه. مردمانی که آتش زیر خاکستر بودند و نیازمند تلنگر.مردمانی از جنس سلمان فارسی که در تاریخ بشریت و آزادگی ماندگار شد. مردمانی از جنس آب، زلال و شفاف که تشنه ی آسمان بودند و دلتنگ پرواز. مردمانی که راهرو بودند و مطیع.آرام بودند و پرخروش.صبور بودند و جسور. این خیل صفات عظیم در وجود ایرانیان مسلمان و پاک طینت به نفس عیسی صفتی بسته بود که تا گفت همه شنیدند و به جان خریدند. مردی بود از دیار خاک اما شباهت آسمانی اش به چشم های مردمان آشناتر بود.مردی که سال های بسیاری در عبودیت پروردگار هستی چله نشسته بود و آرزوی قیام داشت. مردی که انگشت اشاره ی او تاج و تخت 2500 ساله ی پهلوی را به زیر کشانید. مردی که تبعید شد و تبعید تا اینکه در آغوش میهن  و زادگاه خویش فرود آمد. 12 بهمن 57 چشم دنیا در قاب دوربین های سر به آسمان برده ای خیره بود که می خواهند  یادگاری بکشند ماندگاری بسازند. آری خائن مزدور پا به فرار گذاشت و آرامش مردم بازگشت. چه مصداق زیبایی است که جاءالحق و زهق الباطل و زیباست دیو چو بیرون رود فرشته در آید... و اینها حقیقت  هوالذی أنزل السکینه فی قلوب المومنین لیزدادوا إیمانا مع إیمانهم است که وقتی گزارشکر آنروز در هواپیما از امام امت بپرسد: چه احساسی دارید و او در قاطعیت ممکن بگوید: هیچی!!!!

34 سال از آن واقعه می گذرد و هرسال به آیین همیشه به رسم شادی و سرور به سنت اعلام سرور همگانی بر بام های خانه هامان و در خیابان های شهر فریاد غرورآفرین الله اکبر سر می دهیم تا یادمان نرود هر چه داریم از اوست.

زمان می خواهم

عریانی روزهای بی اندیشه ام در برهوت بی راهه ها، بی تو شدن ها.افتاده ترین پسربچه ای که از چشم خودش هم می افتد.هر روز.

دورم از دانستنی های تو.این چنین بودنی آیا فرصت جبران می تواند؟

                                                                  یعنی می شود؟

 نمی دانم چرا در نا دان بودن،شیب تندی کشیده ام شبیه کشش تند شیب نگاه تو.

اشک،سکوت،خیره گی،آینه،دیروز ها دیگر تکانم نمی دهند. هرچه امید داتم لبخندت بود،هست،خواهد بود.

می ترسم گاهی.

از تکرار.

از حسرت.

از دست دادن.

چشم هایت را می نویسم...

می ترسم دست حسرت تکرار آه را در ترس " خواهی بود هستی و بودی" بکارد.

خیلی پرت شدم ای دست های همیشه ایستاده ات ای با من ای در من!

این هنگام را طولانی کن.

زمان می خواهم.

بوی باران

 وقتی از نگاه تو حرف میزنم چشم های خاطرات،بوی باران میگیرند.و من از همه ی این اتفاق ها، نبودنت را می چشم.طعمی شبیه  بادام ها،شبیه شکست ها،شبیه خودم،آری! سرانجام رفتن دست هات، از هم پاشیدگی پیشانی نوشتم شد.

دلتنگ شب های با تو شدم،آه از این همه تنهایی! آه! فقط بدان منتظرت هستم. وقت کردی بیا...

13 فروردین 91