به خداحافظی آخرمان فکرنکن

به خداحافظی آخرمان فکرنکن                              به سلامی که پر از حادثه در نیم نگاه

به دلی فکرنکن کز سر شوق از ته عشق...           همه شب مثنوی و قافیه می سازد و آه...

به کسی فکرنکن بعد تو حل شد همه چیز            من و بیچارگی و قصه ی رسوا شدنم

همه حل شد قر و قاطی شد و انگار تو هم            پی نبردی من و تنهایی و تنها شدنم

پی نبردی که پسربچه ی عاشق سر تو                از کَت و کول نگاه خودش افتاد و شکست

تو پی عشق و  پی حور و پری رفتی و من            نفسم رو به شمارش برود رو به نشست

تو همان خاطره ی روز سلامی که مرا                   تا خداهای همان روز سرودی،گفتی

و من ساده ی عاشق کر و کوری بودم                  نشنیدم سخن از بود و نبودی گفتی

صحبت کهنه به جایی نرسد کوتاه است                مثل اندازه ی آشفتگی موی شما

دست تقدیر،تو را فاصله ایجاد نمود                       سطر ها شعر شد از حالت ابروی  شما

وقفه ها سال به سال از پس سال از پس هم         قد کشیدند و ندیدندو نمک بخشیدند

شکر شعر شب! آهنگ شما باشد کوک                که چشیدند و سرودند و فلک رقصیدند

شهر،پیچید : دلی در گرو دلبر رفت...                   دیشب اینجا ته این کوچه که آتش دادند...

 داستان می چکد از پچ پچ  و هر زمزمه ای:           «دوش وقت سحر از غصه نجاتش دادند»    

همه ی دفتر خط دار قنوت آن شب ناز                    مشق چشمان تو را تا سر خط آه گرفت

راز پیدا شدنت شهره ی عالم باشد                      وقتی اخبار بگوید: «سر شب ماه گرفت»         الغرض شکوه ی درمان نشده گل داده است           گلی از جنس نبودن نشنیدن رفتن

صفحه آخر شد از این دفتر کمرنگ ترین                 آه تنها تو و نقاشی آیا ماندن!