لب وا کن ای سکوت سرازیر از تنت

لب وا کن ای سکوت سرازیر از تنت

من آمدم به دعوت چشم مطن طنَت

این رسم روزگار خداحافظی نبود

حالا که گریه های دلم رو به رفتنت...

حالا که تازه انس گرفتم به خنده هات

یعقوب کردی ام که نبینم ندیدنت

ایوب گریه های صبوری شکست خورد

باران نمی وزد به هواخواهی تنت

تقدیر، از صلابت صبرم هلاک شد

کو دست های رو به قنوت سرودنت؟
شب ها ، کویر میرسد از کنج گریه هام

یادش بخیر چشم همیشه سترونت

ای مشرقی ترین عطش شعر در تبم!

پلکی بخند! تا بطپم از شکفتنت

پروازهای خیس نگاهم کلافه اند

از بس که گم شدند در اوج نبودنت

من آمدم زیارت چشمان ساکتت

لب وا کن ای سکوت سرازیر از تنت