دل تنگی

کم کم داشت زیاد تر می شد و هی تمامیت سپیدش را بیشتر...

دست هایم را پرنده وار بودم.تمام آستین ٬جورچین گل گلی اش را تکمیل تر و پیاده رو داشت به انتهای رسیدنم می دوید...

نزدیک اذان بود و من در حیاط مسجد به دنبال آمدنت شعر می سرودم...بین دو نماز٬ دو بیت با من بود اما ...آخر شب بدون خداحافظی...

                ...درخماری اش ماندم...

تو هی مسافرت را سفر می کنی و من اینطرف تر از تنهائی نه دیگر غزل می شوم و نه آدم...

دوربودن از تو قحطی واژه های سرودن را به حد رسانیده است و من در باران سجده هام هی طلب رسیدن را می کشم...

لام تا کام نمی گوئی... این چه رسم دوستی است.!؟ بابا! نه دوستت دارم می خواهم نه نمی خواهمت...

فقط تمام خودت را در غزل پاشیده باش تا آخر شب ها دیگر سرگرم «من» نشوم.

                       تو مرا اشغال کن تا آزاد از خودم باشم...

این من بی تو ارزشی نیست...

تصاویر مخیله ام را بن بست رسیده٬ دیگر تا تو رسیدنم از یک هجا هم بلندتر می افتد...

حواست نیست٬دیگران خیره ام نمی شوند...

نمی دانم در کدام کوچه٬ سرگردانی را حراج دیده ام که تو اینگونه رفته ای؟!؟!... نه... هستی٬  ولی من تو را رها شدم...

حالا بعد از بیست سال آزگار...بعد از بیست سال غوطه ور در هیچ...بعد از بیست سال کویر بودن...بعد از بیست سال شب ماندن...بعد از بیست سال مشتری ات شدن...

                                                          ده شب مهمان نشده رفتی؟!؟!؟!......

آخر ظرفیت تحمل مرا نسنجیده کجا باربستی!؟

با خود نمی گوئی این جوان عاشق٬  شوکران خودش را آرزو نکرده می نوشد؟!

با خود نمی گوئی در منتهای تنهائی راهی را برگشت نیست؟!

...باشد... همه کنار...

                       گاهی اتفاق ناگهانی است...

اما عزیزم!

             قسم دادنت را گذرانده ام.

     فقط  در این روزهای التماس٬دست های خواهشم را اجابت کن...

                                       یک آخر شب منتظر پریدن از خود هستم....

                                                                           در باز است...

                                                                              ...بیا...