شعر سپید

و باز ....تنهایی..

سخت می بلعید هر چه اشک بود در پیاله ی چشم....

و باز سکوت گرفت صدای مرا...

و باز سپیده... می خشکاند ریشه ی شادی شباهنگام مرا....

چه سخت می شود تفسیر بغض را گفت...

چه سخت می شود صدای اشک را دید...

چه سخت می شود سخت شد....

و چه سخت می شود

تصویرش را با هق هق کهنه کشید...

....اما....

چه آسان می گویی :به وقتش جواب میدهم!!!

چه آسان می بینی ضجه ی بی صدایش را...!!!

چه آسان آسان می شوی..!!!

وچه آسان با کلمات سخت ..می کشٍی اشک را روی دلم

و تو..

تنهایی مرا می خواهی...

سکوتم را...و شکستن شکوه اشک...

صبرم تمام شد...زبانم مو در آورد...قلبم سنگ شد..

و تو...

نفهمیدی...

.....

....

باشد

تنها می شوم... زبان را به زنجیر سکوت بند...

و گوشم را می بندم...

ولی بدان که این بار چندتکه...بیشتر از قبل..!!

از قلبم جدا کردی...

باشد ....

بگیر گوشت را

تا تنهاییم را نشنوی....

بگیر.....

دوستان این اولین اثر سپید منه امیدوارم خوشتون بیاد